Elementami wiążącymi są zwykle pręty stalowe grubości 10-12 mm przechodzące przez wiązane pinie na wylot i zakończone nakrętkami z dużymi podkładkami p kształcie eliptycznym zapobiegającym wciśnięciu się w drewno.
Kształt podkładki i sposób jej ułożenia w stosunku do płaszczyzny miazgi.
Otwory w pniach muszą być przewiercone w tej samej prostej co kierunek pręta . Płaszczyzna podkładki powinna być obniżona w stosunku do płaszczyzny miazgi, co umożliwia jej zarośnięcie. U drzew o twardym drewnie pręty wiążące mogą być mocowane do wkręconych w pień haków grubości 10-12 mm, zakończonych zagięciem lub kółkiem. Sposób ten jest łatwiejszy do stosowania, gdyż nie wymaga pracochłonnego i trudnego przewiercenia otworów. Przed założeniem wiązania łączone konary powinny być lekko ściągnięte w kierunku do siebie za pomocą linki. Uzyskuje się przez to lekkie naprężenie wiązania, co jest warunkiem jego działania. Wszystkie części wiązania powinny być zabezpieczone przed korozją. Miejsca umieszczenia podkładek należy całkowicie pokryć smołą sadowniczą.
Sposoby wiązania dwóch konarów: a) prętami stalowymi połączonymi łańcuchem, b) hakami wkręcanymi, c) jednym prętem stalowym, d) dwoma prętami zakończonymi kółkiem i hakiem.
Zakładanie wiązań, podobnie jak cięcie na dużych wysokościach, mogą wykonywać specjalnie przeszkoleni pracownicy, używający odpowiednich narzędzi i przestrzegający zasad bezpieczeństwa pracy.
Kształt podkładki i sposób jej ułożenia w stosunku do płaszczyzny miazgi.
Sposoby wiązania dwóch konarów: a) prętami stalowymi połączonymi łańcuchem, b) hakami wkręcanymi, c) jednym prętem stalowym, d) dwoma prętami zakończonymi kółkiem i hakiem.
