Wiąz górski (brzost) (Ulmus glabra = Ulmus scabra)
Wygląd: Drzewo liściaste zrzucające liście na zimę, wysokie do 40 m, z koroną wysoką, często nawet wielodzietną, w zarysie odwrotnie jajowatą, u drzew wolno stojących bardzo szeroko rozłożystą.
Pień widoczny prawie aż do środka korony, ale już na nieznacznej wysokości rozwidlony na liczne, bardzo grube i masywne, często skręcone konary.
Gałęzie początkowo wznoszą się, potem łukowato zwieszają i częściowo sięgają aż do ziemi Tylko gałęzie górnej strefy korony odchodzą promieniście w górę.
Kora także na starszych drzewach uderzająco gładka i równa, słabo tylko podzielona bruzdami na płaty, matowoszara lub ciemnoszara, Pędy dość grube, brunatnoczerwone, ze sztywnym, krótkim owłosieniem.
Liście odwrotnie jajowate, podłużnie owalne lub okrągławe. mają około 10-16 cm długości, z długim, smukłym wierzchołkiem, wyglądającym jak nasadzony, a u podstawy uderzająco krzywe, nierównomiernie, podwójnie piłkowa-ne, z ząbkami skierowanymi ku przodowi, Górna powierzchnia liścia matowa i ciemnozielona, w dotyku bardzo szorstka. Dolna – jaśniejsza, na większych nerwach delikatnie na biało owłosiona. Ogonek liściowy krótki a mocny. Owoce – 1,5-2.0 cm szerokości, z szerokim, z przodu nieco wyciętym, błoniastym skrzydełkiem – juz przed rozwinięciem liści są w znacznym stopniu rozwinięte, Nasienie jest umieszczone w środku skrzydlaka.
Siedlisko: Wiąz górski preferuje chłodne i wilgotne położenia i rośnie chętnie na luźnych, żyznych, przemywnych glebach,
Występowanie: Szeroko rozpowszechniony w lasach obfitujących w cenne gatunki drzew od Europy Północnej po Azję Zachodnią, spotykany szczególnie w cienistych lasach na zboczach górskich do wysokości mniej więcej 1300 m n.p.m, (w Alpach); w Tatrach maksymalnie do 1135 m n.p.m. Na niżu na ogól jest nieco rzadszy, choć na przykład w Polsce występuje powszechnie na całym obszarze. Okres kwitnienia: Od lutego do marca.
Uwagi ogólne: Wiązy górskie mogą być dość stare. Okazy liczące sobie 400 lat i mające średnicę pnia około 3 m były niejednokrotnie spotykane. Wiązy górskie są bardziej odporne na zarazę wywołaną chorobą infekcyjną niż inne krajowe gatunki, ale i ich drzewostany poniosły ciężkie straty.
Kwiaty ukazują się przed rozwojem liści. Jeszcze przed całkowitym rozwinięciem się listowia rozrastają się charakterystyczne oskrzydlone orzeszki i nie tylko wyglądają jak małe listki, ale także podejmują fotosyntezę. Dojrzałe nasiona są zdolne do kiełkowania tylko przez niewiele dni.
Gatunek pokrewny: Rosnący w Anglii Ulmus procera ma niezwykle małe, jak na tak rosłe drzewo, okrągławo-owalne liście. Pierwotnie występował tylko na Wyspach Brytyjskich,5 Często sadzony jako drzewo uliczne, zagrożony przez chorobę wiązów. Jest to najwyzszy, ze wszystkich gatunków wiązu.