Od materiałów takich wymaga się następujących cech: niewielkiej gęstości pokornej, elastyczności, właściwości termicznych zbliżonych do drewna, nienasiąkliwości, dostatecznej wytrzymałości mechanicznej i odporności na działanie czynników zewnętrznych. Ponadto materiał taki powinien być tani, łatwo osiągalny i łatwy do wbudowania. Z uwagi na te dość złożone wymagania wybór materiału, z którego może być wykonana plomba, na pewno nie jest łatwy. Jak dotąd materiału spełniającego wymienione wymagania nie ma.
Do niedawna na plomby powszechnie używano betonu, jednak oprócz niewielu zalet ma on tak wiele wad, że zdecydowanie zaniechano jego stosowania. Do najważniejszych wad betonu należy zaliczyć: dużą masę, powodującą osuwanie się plomb i powstawanie szczelin, złe właściwości termiczne, sprzyjające kondensacji pary wodnej na wewnętrznej powierzchni i zawilgoceniu wnęki, nieelastyczność prowadzącą do pęknięć dużych plomb wskutek skurczu betonu lub ruchów drzewa; małą trwałość ze względu na nasiąkliwość i związane z tym pękanie i kruszenie się zimą.
Znacznie lepszymi od betonu wypełniaczami okazały się różne materiały łączone spoiwem bitumicznym, takie jak kruszywa lekkie, trociny drzewne i inne.
Spoiwo bitumiczne nadaje plombom większą elastyczność, lepsze właściwości termiczne, a niekiedy też lekkość. Wbudowanie mas bitumicznych jest łatwe, gdyż niektóre stosowane do ich wytwarzania spoiwa zawierają środki upłynniające i nic wymagają podgrzewania. Umożliwia to przygotowanie plomby o dostatecznej plastyczności na zimno. Stopniowe twardnienie spoiwa następuje po odparowaniu środka upłynniającego zwykle po kilku godzinach.
Podejmowane były również próby wykorzystania do tego celu różnych tworzyw sztucznych typu piankowego.
Trudności w uzyskaniu odpowiedniego materiału jako wypełniacza, mała skuteczność plombowania, jako sposobu powstrzymującego rozkład drewna i poprawiającego właściwości mechaniczne pnia, doprowadziły niemal do całkowitego zaniechania plombowania.
Dlatego coraz częściej miejsca dużych ubytków po właściwym oczyszczeniu i zabezpieczeniu zostawia się otwarte.
Jeżeli wymagają tego względy estetyczne, to wnęki ubytków zasłania się cienkimi skorupowymi ekranami (często ze zbrojonych płyt betonowych), które odpowiednio związane z brzegami wnęki mogą ulegać zarastaniu tkanką gojącą.
