Topola biała (Populus alba)
Wygląd: Drzewo zrzucające liście na zimę, z wysoką, często jednostronnie zwieszającą się, dość szeroką koroną, osadzoną na mocnym, prostym lub nieco pokrzywionym pniu z wyrastającymi często u nasady odroślami i odbitkami korzeniowymi; wysokość do 30 m, Kora u młodych okazów jeszcze gładka, białawoszara do szarozielonej, z wiekiem coraz bardziej chropowata i ciemniejsza, a także spękana i bruzdowana lub z listewkowatą korowiną, Pędy zielone, gęsto owłosione na biało. Pączki małe, jajowate, brunatnożółtawe. Uście na długich ogonkach skrętolegle, o długości 6-10 cm i szerokości do 5 cm, na wielu gałązkach także o zarysie w przybliżeniu okrągłym, przeważnie jednak owalne i podzielone na 3-5 większych klap. U nasady zaokrąglone lub jakby ucięte na brzegach niekiedy krótko ząbkowane, w porze listnienia obustronnie wełnisto łub filcowato owłosione, później na wierzchu błyszczące i ciemnozielone, a od spodu białowełniste, nieco sztywne i skórzaste. Gatunek dwupienny.
Kotki męskie białawe z karminowoczerwony-mi pylnikami, o długości 4-6 cm są grube, mięsiste i ciężko zwisają. Kotki żeńskie w porze kwitnienia tak samo długie, zielonkawozółte, w porze owocowania mają nawet 10 cm długości. Rozwijają się przed listnieniem.
Siedlisko: Topola biała preferuje otwarte, wilgotne siedliska na luźnych glebach, przede wszystkim piaszczystych.
Występowanie. Gatunek szeroko rozpowszechniony w Europie w lasach łęgowych, zadrzewieniach nadrzecznych albo w nadbrzeżnych, pionierskich stadiach lasu.
Okres kwitnienia; Od marca do kwietnia, Uwagi ogólne: Topola biała występuje dziko prawie w całej Europie i jest naturalnym gatunkiem przewodnim łęgu wierzbowo-topolowego razem z krzewiastymi i drzewiastymi gatunkami wierzb. Dzięki swoim charakterystycznym dwubarwnym liściom należy ona bez wątpienia do najbardziej atrakcyjnych krajowych drzew liściastych. Jednak dopiero ostatnio stosuje się topolę do obsadzania ulic. ponieważ jej wełnistofilcowate liście mogą zatrzymywać dużo pyłu i tym samym przyczyniają się do poprawy czystości powietrza w środowisku miejskim. Pył zatrzymany w warstwie włosków zostaje w znacznym stopniu wymyty przy silnych ulewach i wypłukany z odpływem wody tak, że nie szkodzi to drzewom, przynajmniej przy umiarkowanym zapyleniu. Gatunki topoli, tak samo jak przedstawiciele rodzaju Salix (wierzba), mają wyraźną skłonność do tworzenia mieszańców. Niekiedy powstają bardzo dziwne i nie dające się jednoznacznie przyporządkować formy. Odnosi się to także do topoli białej, czego dowodem jest przykład następnego gatunku.