Pinia (Pinus pinea)

Pinia (Pinus pinea)

Wygląd: Wiecznie zielone drzewo szpilkowe o wysokości 25-30 m, z charakterystyczną dość gęsto zwartą, parasolowatą koroną, która w zarysie jest okrąglawa lub półkulista. Pień często skrzywiony, zwykle już na niewielkiej wysokości podzielony na liczne grube gałęzie.

Koran młodych okazów szara lub jasnoszara, na starszych drzewach silniej podzielona na łuskowate powierzchnie i pokryta głębokimi rysami układającymi się we wzór listewek. Młode pędy początkowo szarozielone. Pączki z jasnobrunatnymi łuskami, na brzegach nieregularnie wystrzępionymi grupują się na końcach pędów.

Szpilki po dwie na krótkopędach mają 10-20 cm długości i około 2 mm szerokości, często lekko skręcone, z licznymi, bardzo delikatnymi podłużnymi paskami, ciemnozielone do szarozielonych. w sumie ułożone dość luźno. Szyszki męskie wielkości około 1 cm, owalne, zwykle bardzo liczne. Dojrzałe szyszki żeńskie o wymiarach około 10 cm są błyszczące, jasnobrunatne lub brunatnoczerwone. dość symetryczne, o owalnym zarysie, Tarczki na łuskach szyszek tylko nieznacznie wypukłe. Dojrzewanie dopiero w trzecim roku po kwitnieniu.

Siedlisko: Pinie preferują suche i ciepłe gleby luźne i dlatego występują często na obszarach nadbrzeżnych. Z powodu wybitnej wrażliwości na mróz są prawie niespotykane poza obszarem śródziemnomorskim.

Występowanie: Typowe drzewo szpilkowe obszaru śródziemnomorskiego, dziko występuje przeważnie na wybrzeżach w jego zachodniej części, ale jest też często sadzone w części wschodniej, Nawet w Niemczech lub w łagodnych okolicach środkowej Europy nie przetrzymuje zimy,

Okres kwitnienia: Od czerwca do lipca.

Uwagi ogólne: Pinia ze swoją szeroką, parasolowatą koroną uchodzi za charakterystyczne drzewo krajów śródziemnomorskich i tworzy tam malownicze gaje, kształtujące krajobraz. Od starożytności była tez sadzona wzdłuż ulic dla ich ocienienia. Słynne były na przykład wspominane przez licznych łacińskich pisarzy pinie przy Via Appia, łączącej Rzym z południową Italią. W przeciwieństwie do innych gatunków sosen, pinie są mało wrażliwe na działanie wiatru. Stały wiatr z jednego kierunku deformuje wprawdzie koronę, powodując jej jednostronne wyciągnięcie, w sumie jednak nie hamuje rozwoju drzewa. Ponadto pinie znoszą zdumiewająco dobrze dłuższe okresy suszy. Dalszą osobliwością są bardzo duże oleiste nasiona, które tak jak u limby są jadalne i nawet dostępne w handlu pod nazwą pinocchi lub pignons. Uważane są one za przysmak i używane w różnych tradycyjnych potrawach włoskiej kuchni. Drewno pinii jest bardzo mocne i twarde, Zawiera ono, w porównaniu z innymi gatunkami, mało żywicy i stosowane jest chętnie jako drewno budulcowe (schody, okna, drzwi), a ostatnio również coraz częściej do produkcji mebli kuchennych,