Jałowiec wirginijski (Juniperus virginiana)
Wygląd: Wiecznie zielone, dwupienne drzewo z koroną zwykle smukłą, kolumnową lub ostrostozkową, Wysokość do 30 m, przeważnie jednak znacznie mniej.
Kora również na starszych drzewach czerwonawobrunatna, łuszczy się i odpada wąskimi podłużnymi pasmami,
Gałęzie z liśćmi dwojakiego rodzaju.
Liście szpilkowe, umieszczone tytko na końcach gałązek, mają około 5 mm długości, są równowąskie, bardzo ostre, z jasnym podłużnym prążkiem na wierzchu, pod spodem jednolicie zielone.
Liście łuskowe mają tylko 1,5 mm długości, z przodu są tępe albo z wysmukłym, lekko odstającym końcem.
Kwiaty męskie rosną pojedynczo na końcach gałązek; są żółtawe,
Szyszki żeńskie o grubości do 6 mm, są owal-no-okrągławe. w stanie dojrzałym fioletowo-brunatnawe. Wszystkie części mają charakterystyczny zapach mydła lub farby. Występowanie: Jałowiec wirginijski pochodzi ze wschodniej części Ameryki Północnej; w obszarze śródziemnomorskim bywa uprawiany jako drzewo leśne. Poza tym, gatunek ten – w różnych postaciach ogrodowych – jest sadzony jako drzewo ozdobne.
Okres kwitnienia: Od marca do kwietnia.
Uwagi ogólne: Drewno jałowca wirginijskiego jest przeważnie używane do produkcji ołówków („cedr ołówkowy”) oraz pudełek do cygar.
Gatunki pokrewne. W obszarze śródziemnomorskim występuje jeszcze cały szereg innych gatunków rodzaju Juniperus, które jednak rzadziej bywają uprawiane. Jałowiec grecki (Juniperus exce!sa) jest drzewem o wysokości do około 20 m, z koroną okrągławą lub kulisto sklepioną. Gałązki są czterokanciaste albo obłe. Liście w postaci szpilek pojawiają się tylko na końcach pędów, poza tym występują jedynie liście łuskowate. Te ostatnie mają ostro zbiegające końce i dwa wyraźne, jaśniejsze podłużne prążki, przylegające ściśle do drobnych gałązek. Ich długość nieznacznie przekracza 1 milimetr. Szyszki żeńskie w stanie dojrzałym mają szerokość około 8 mm, są kuliste, purpurowo-brunatnawe i woskowato oszronione. Pierwotnie gatunek ten występował dziko tylko we wschodniej części obszaru śródziemnomorskiego i nad Morzem Czarnym, Poza naturalnym zasięgiem rzadko bywa sadzony,
Częściej natomiast spotyka się jałowiec fenicki (Juniperus phoenicea) – jako krzew albo małe drzewo w formacji typu makia – suche zarośla charakterystyczne dla obszaru śródziemnomorskiego. Wysokość do około 8 m, nierzadko z pokręconym, płożącym się lub skośnie wznoszącym się pniem. Gałęzie dość smukłe. Liście w kształcie szpilek występują tylko na młodych pędach, Starsze gałązki pokryte są rombowatymi w zarysie, niewyraźnie zaostrzonymi liśćmi łuskowatymi o długości około 1 mm, które są nieco nieregularnie na krzyż naprzeciwległe i przylegają bardzo ściśle do drobnych gałązek. Szyszki żeńskie mają około 1 cm szerokości, są kuliste lub lekko owalne, w stanie dojrzałym purpurowe lub niebieskawozielone. Jałowiec fenicki jest odporny na wiatr, dlatego można go spotkać w nasadzeniach ochronnych wzdłuż wybrzezy, Rzadziej stosowany jako drzewo ozdobne, Uwagi ogólne: W bogatym w gatunki rodzaju Juniperus szczególnie zwracają uwagę dwie cechy, których brak u innych rodzajów klasy szpilkowych. Po pierwsze, rodzaj ten charakteryzuje się osobliwymi szyszkami, często fałszywie określanymi jako „jagody”, u których łuski nie drewnieją (jak zazwyczaj), lecz stają się mięsiste. Te filogenetycznie utwory wywodzą się od szyszek i nie można ich określać jako jagody ani jako owoce. Poprawne określenie to „jagodoszyszki”. Po wtóre, tylko u gatunków tego rodzaju występują dwa typy liści: obok liści szpilkowych znanych u rodzimego jałowca, występują na tej samej roślinie także liście łuskowe, typowe raczej dla cyprysów,