Orzech czarny (Juglans nigra)

Orzech czarny (Juglans nigra)

Wygląd; Drzewo zrzucające liście na zimę, o dość szerokiej, zwykle także wysoko sklepionej koronie i mniej więcej regularnym, zwartym zarysie. Pień bardzo okazały i groby, prosty. Konary, odchodzące od pnia zwykle dopiero na pewnej wysokości nad ziemią, tworzą równomierny wieniec i są dość grube. Drzewo może osiągać w swojej ojczyźnie, w korzystnych warunkach wysokość nawet 50 metrów. Kora na młodych drzewach szara albo szarobrunatna, u starszych okazów ciemnobrunatna lub prawie czarna, z regularnym deseniem wąskich, lecz grubych listew, zamykających rombowate, zagłębione pola. Pędy, w przeciwieństwie do orzecha włoskiego, delikatnie, jakby aksamitnie owłosione. Pączki bladobrunatne, z przodu ostre, z pofałdowanymi łuskami. Uście nieparzystopierzaste, spiralne, o długości 30-50 centymetrów. Poszczególne listki w 7-11 parach mają długość 6-10 cm, są zaostrzone z przodu, a na brzegach nieregularnie ale wyraźnie ząbkowane. Na wierzchu nagie, od spodu gruczolowato owłosione, wyrastają na bardzo krótkich ogonkach lub siedzą naprzeciwległe w stosunku do siebie. Najdłuższe listki umieszczone są w środku liścia, ku nasadzie i ku szczytowi nieznacznie maleją.

Kwiaty męskie w stożkowatych, grubych, odstających kolkach, zebranych po 2-5 na zeszłorocznych pędach. Niepozorne, zielonkawe kwiaty żeńskie umieszczone są zawsze po pięć na szczytach gałązek. Owoc (pestkowiec) o długości 3-5 cm jest okrągławy lub gruszkowaty, żywozielony, gładki; nie otwiera się po dojrzeniu,

Występowanie; Orzech czarny jest amerykańskim krewniakiem europejskiego orzecha włoskiego. Występuje we wschodniej i środkowej części Ameryki Północnej, od Massachusetts po Teksas. Sporadycznie bywa sadzony także w Europie w parkach i ogrodach. W większych kolekcjach i arborelach można jen gatunek napotkać prawie wszędzie.

Okres kwitnienia: Od maja do czerwca.

Uwagi ogólne: Z powodu pięknego, kontrastowego rysunku, drewno orzechów jest wysoko cenione i na rynku światowym osiąga wygórowane ceny. Dziś przeważnie przerabia się je na okleiny (forniry).