Grusza pospolita (Pyrus pyraster)
Wygląd: Przeważnie mniejsze drzewo o wysokości 5-15 m, niekiedy dorastające do 20 metrów. Korona także u starszych drzew stożkowata i wydłużona,, rzadziej okrągławo sklepiona lub szeroka i rozłożysta. Pień zwykle nieco skrzywiony lub pochylony.
Gałęzie stromo wzniesione albo szeroko odstające, dość krótkie i obficie rozgałęzione. Kora ciemnobrunatno-czarniawa, delikatnie spękana łuszczy się wzdłuż i w poprzek. Pędy tylko z początku owłosione, później całkiem nagie i brunatnawe. Podłużne pączki mają około 5 mm długości i są brunatnawe. Starsze gałęzie przeważnie opatrzone krótkopędami przekształconymi w ciernie.
Liście tylko na krótkopędach, dość cienkie, okrągławo-eliptyczne mają 3-7 cm długości i często są prawie tak samo szerokie. U nasady zaokrąglone albo sercowate, ząbkowane lub bardzo delikatnie piłkowane. z przodu krótko zaostrzone, na wierzchu lekko błyszczące, żywozielone. Ogonki liściowe mają długość 2-5 centymetrów,
Kwiaty rozwijają się równocześnie z listnieniem i są zebrane w wielokwiatowe wierzchołki na krótkopędach, Pojedyncze kwiaty o szerokości do 4 cm mają czysto białe płatki korony i bladozielone działki kielicha. Zalążnie nie są zrośnięte.
Owoc mniej więcej długości 2-3 cm i takiej samej grubości, dzbankowaty lub kulisty, brunatnawożólty i brodawkowaty z powodu przetchlinek.
Siedlisko: Grusza pospolita lubi siedliska żyzne, przemywno-świeże, zdecydowanie ciepłe latem.
Występowanie: Gatunek spotykany tylko pojedynczo w zaroślach lub świetlistych,, ciepłych lasach liściastych, miejscami sadzony.
Okres kwitnienia: Od kwietnia do maja.
Uwagi ogólne: Dzika grusza jest jedną z form wyjściowych wielu odmian uprawnych, hodowanych w sadach. Były one znane i łubiane już w starożytności, a powstały z krzyżowania różnych dzikich gatunków, pochodzących z Bliskiego Wschodu. W sumie zarówno zestaw odmian, jak pochodzenie od poszczególnych gatunków, są bardzo niejasne. Zdziczałe odmiany uprawne, podobnie jak u jabłoni, przyjmują już wkrótce cechy roślin wyjściowych tak, ze nie zawsze można je odróżnić od rodzimej dzikiej gruszy. Grusza ta nazywana bywa również „gruszą drewnianą” – nazwa ta pochodzi od bardzo twardego miąższu owoców, Owoce nieco kruszeją dopiero bardzo późną jesienią (przeważnie po nadejściu mrozów) i wabią wtedy ptasich smakoszy. W klasycznej łacinie grusza nazywa się pirus. Linneusz wybrał jednak inną, obecnie przyjętą pisownię.