Cięcie określonych krzewów ozdobnych przeprowadza się w różnych porach, zależnie od właściwości gatunku i żądanego efektu. Krzewy iglaste są cięte tylko sporadycznie, ponieważ większość gatunków nie ma zdolności odtwarzania ściętego wierzchołka i ściętych pędów z pąków śpiących, niżej położonych. Dla cięcia w tej grupie roślin mają tylko charakter korygujący budowę lub pokrój. Prowadzi się je zwykle w końcu okresu spoczynku lub po zakończeniu wzrostu. Wyjątkiem wśród roślin iglastych są cisy, które doskonale znoszą cięcie, nawet głębokie, i mają wyjątkowo dużą zdolność odrastania z pąków śpiących, odsłoniętych i pobudzonych przez światło.
Krzewy liściaste zimozielone tnie się podobnie jak iglaste — w końcu okresu spoczynku lub po zakończeniu wzrostu.
Krzewy liściaste, których główną wartością dekoracyjną są kwiaty, tnie się w różnych porach.
Kwitnące z pąków uformowanych w poprzednim okresie wegetacji (Forsythia, Prunus triloba, Spiraea arguta, Tamarix sp.) prześwietla się zwykle po kwitnięciu, usuwając z nadmiernie zagęszczonych krzewów najstarsze gałęzie. Rozluźnienie krzewów może być dokonywane przez umiejętne ścinanie kwitnących gałązek lub z pąkami kwiatowymi, jak nip. forsycji.
Krzewy kwitnące, zawiązujące owoce ozdobne (Chaenomeles, Pyracantha) tnie się po zawiązaniu owoców, usuwając pędy bez owoców z miejsc nadmiernie zagęszczonych. Intensywne cięcie wiosenne powoduje zwykle wyrastanie licznych pędów, na których nie wytwarzają się pąki kwiatowe.
Krzewy kwitnące na końcach pędów tegorocznych (Buddleya, Deutzia, Philadelphus, Rosa, Spiraea bumalda, Spiraea japonica) tnie się zwykle w okresie spoczynku. Intensywne przycinanie starszych pędów powoduje silniejsze odrastanie nowych i bardziej okazałe kwitnienie.
Krzewy róż wielokwiatowych (polianty) i wielkokwiatowych tnie się zwykle na wiosnę po ich odkryciu. Przycięcie jesienią pędów do połowy długości bardzo ułatwia okrywanie na zimę. W tym wypadku ostateczne cięcie na wiosnę jest również konieczne. Krzewy kwitnące na gałązkach wieloletnich (Berberis, Cotoneaster, Crataegus) tnie się w okresie spoczynku usuwając pędy starsze, nadmiernie zagęszczające.
Cięcie określonych krzewów ozdobnych przeprowadza się w różnych porach, zależnie od właściwości gatunku i żądanego efektu. Krzewy iglaste są cięte tylko sporadycznie, ponieważ większość gatunków nie ma zdolności odtwarzania ściętego wierzchołka i ściętych pędów z pąków śpiących, niżej położonych. Dla cięcia w tej grupie roślin mają tylko charakter korygujący budowę lub pokrój. Prowadzi się je zwykle w końcu okresu spoczynku lub po zakończeniu wzrostu. Wyjątkiem wśród roślin iglastych są cisy, które doskonale znoszą cięcie, nawet głębokie, i mają wyjątkowo dużą zdolność odrastania z pąków śpiących, odsłoniętych i pobudzonych przez światło.
